η Νεγρο-εβραιο-μαρξιστικη επανασταση στις Η.Π.Α

Stanley Levison, 

Μαύρο-εβραϊκή-μαρξιστική επανάσταση

Η μαύρο-εβραϊκή-μαρξιστική επανάσταση (επίσης γνωστή ως δεύτερη Ανασυγκρότηση η « civil rights» κίνηση Στην πραγματικότητα, η κίνηση ήταν σε μεγάλο βαθμό μια προσπάθεια των εβραιων να δημιουργησουν φυλετικές εντάσεις ως εκτροπή και διχασμο της κοινωνιας) ήταν μια περίοδος κοινωνικής παρακμής στις Ηνωμένες Πολιτειες που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 μέσα από τη δεκαετία του 1960 κατά την οποία υποτίθεται ότι επιβαλλεται στους νεγροπιθηκους μαύρους να αποκτήσουν πολιτική "ισότητα "με τους λευκους. 

Μια από τις σημαντικότερες πτυχές του «κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα» ήταν να αντικαταστήσει τον  αναγκαστικο φυλετικό διαχωρισμό με αναγκαστική πολιτικη φυλετικής ανάμειξης (π.χ μικτα σχολεια)

Το αμερικανικο Κ.Κ και ο Λεβισον

Ο Levison ήταν ένας μηχανισμός άντλησης κεφαλαίων για το Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ . ΟLevison χειρίζεται τα οικονομικά του Κομμουνιστικού Κόμματος μέχρι το 1955, όταν μετακόμισε το ταλέντο του στο λεγόμενο Κίνημα των Πολιτικών Δικαιωμάτων.  Στη συνέχεια Levison θα συνεχίσει να συμβάλει και προσωπικά στη χρηματοδότηση του κόμματος. Το FBI ειχε την υποψία οτι η υποτιθέμενη ρήξη του Levison με το κόμμα ήταν ένα κάλυμμα και η ιδιαίτερη σχέση του με τον Martin Luther King  ήταν μια αποστολή που ανατεθηκε σ 'αυτόν από Σοβιετικους χορηγούς του κόμματος. 

ΧΩΡΙΣ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΡΩΣΙΑ

Εμπορική Οδός Βαράγγων - Ελλήνων

Ο Βόλγας και ο Δνείπερος ήταν οι δύο κύριοι εμπορικοί δρόμοι της ανατολικής Ευρώπης κατά το Μεσαίωνα.

Η Εμπορική οδός Βαράγγων - Ελλήνων (ή του Δνείπερου) είναι όρος που χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς για να περιγράψει την εμπορική δραστηριότητα μεταξύ των Βαράγγων και των Βυζαντινών κατά το Μεσαίωνα. Υπήρξε μία από τις δύο βασικές εμπορικές γραμμές των Βαράγγων - η άλλη ήταν η Οδός του Βόλγα.

Ιστορία

Η πρώτη φορά που υπάρχει γραπτή αναφορά στην Εμπορική Οδό Βαράγγων - Ελλήνων είναι στο ρωσικό Πρώτο Χρονικό. Οι συνέπειές της όμως είχαν παρατηρηθεί νωρίτερα, όταν οι βυζαντινοί κατέγραψαν την ύπαρξη ενός νέου λαού στα βόρειά τους, των Βαράγγων. Αν και σήμερα για κάποιους λαούς η ονομασία Βάραγγος είναι συνώνυμο του Βίκινγκ, οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν αυτόν τον όρο μόνο για τους Σκανδιναβούς που εγκαταστάθηκαν και βασίλευσαν στη Ρωσία.

Πιθανώς η Οδός πρωτοξεκίνησε στα τέλη του 8ου αι. μ.Χ., όταν Βάραγγοι εξερευνητές κατευθύνθηκαν προς τα ανατολικά και τα νότια, αναζητώντας σκλάβους αλλά και εμπορικά αγαθά.

Η σημασία της για ολόκληρη την ευρωπαϊκή ιστορία είναι τεράστια. Η εγκατάσταση των Βαράγγων ανάμεσα στους ανατολικούς Σλάβους, η ίδρυση του κράτους των Ρως (πρώτο ρωσικό βασίλειο) και η ανάπτυξή του, ίσως να μην είχαν συμβεί ποτέ εάν δεν υπήρχε η Εμπορική Οδός Βαράγγων - Ελλήνων.

Η Οδός άρχισε να ατονεί στα τέλη του 11ου αιώνα, όταν το κράτος των Ρως απέκτησε ισχυρότερους δεσμούς με τη δυτική Ευρώπη και έστρεψε προς εκεί τα εμπορικά ενδιαφέροντά του, ενώ το Βυζαντινή Αυτοκρατορία βρισκόταν σε φάση αποσύνθεσης. Σταμάτησε οριστικά με την άλωση της Πόλης από τους Φράγκους το 1204.

Διαδρομή - Προϊόντα

Το εμπόριο διεξαγόταν από τους Βαράγγους, με τρόπο που θυμίζει τα καραβάνια της Ανατολής, και κάλυπτε μία τεράστια περιοχή περνώντας μέσα από δεκάδες διαφορετικές φυλές και πόλεις. Σε κάθε σημείο αγοράζονταν και πωλούνταν νέα αγαθά. Η διαδρομή ξεκινούσε με πλοία από σκανδιναβικά εμπορικά κέντρα, όπως η Μπίρκα και το Γκότλαντ, και εκμεταλλευόταν στο έπακρο το υδάτινο ανάγλυφο της βορειοδυτικής και κεντρικής Ρωσίας. Τα πλοία ακολουθούσαν την εξής πορεία:

• Ανατολική Βαλτική, ο σημερινός Φινλανδικός Κόλπος.
• Είσοδος στον ποταμό Νέβα, στο σημείο της σημερινής Αγίας Πετρούπολης. Ανάπλους του ποταμού και έξοδος στη λίμνη Λάντογκα.
• Μεταφόρτωση των εμπορευμάτων σε κωπήλατα ποταμόπλοια στον εμπορικό σταθμό Λάντογκα. Ο βυζαντινός αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ' (Πορφυρογέννητος) τα αποκαλεί μονόξυλα, που είχαν μέχρι και 40 άνδρες πλήρωμα.
• Κατάπλους του ποταμού Βολκόφ και είσοδος στη λίμνη Ιλμέν δίπλα από το Νόβγκοροντ, τη σπουδαιότερη πόλη της περιοχής.
• Κατάπλους του ποταμού Λόβατ. Από εκεί τα πλοία έβγαιναν στην ξηρά και μεταφέρονταν πάνω σε κάρα μέχρι τον ποταμό Δνείπερο.
• Κατάπλους του Δνείπερου. Στην πορεία τα πλοία περνούσαν από το Κίεβο.
• Έξοδος στη Μαύρη Θάλασσα. Εκεί τα πλοία εξοπλίζονταν με πανιά και έπλεαν νότια προς την Κωνσταντινούπολη.

Τα κυριότερα προϊόντα (σε παρένθεση η περιοχή προέλευσης) ήταν τα ακόλουθα:

• Όπλα, χειροποίητα αγαθά (Σκανδιναβία).
• Κεχριμπάρι (Βαλτική).
• Ξυλεία, γούνες, μέλι, κερί (Λάντογκα, Νόβγκοροντ).
• Ψωμί, χειροποίητα αγαθά, ασημένια νομίσματα (Κίεβο).
• Κρασί, μπαχαρικά, πολυτελή υφάσματα, εικόνες, βιβλία (Βυζαντινή Αυτοκρατορία).

Η Αυτόνομος Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου

Αυτόνομος Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου

Συντεταγμένες: 38°18′04″N 23°44′28″E (Χάρτης)

Αὐτόνομος Δημοκρατία τῆς Βορείου Ηπείρου 28 Φεβρουαρίου - 27 Οκτωβρίου 1914
Γλώσσα	Ελληνική (+ περιορισμένη χρήση Αλβανικής)
Πρωτεύουσα	Αργυρόκαστρο
Πολίτευμα	Προσωρινό
Πληθυσμός	228.000
Έκταση	6.444 τ. χλμ.
17 Φεβρουαρίου 17 Μαΐου 27 Οκτωβρίου	Ανακήρυξη Αυτονομίας Πρωτόκολλο της Κέρκυρας Επανείσοδος ελληνικού στρατού

Η Αυτόνομος Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου, δημιουργήθηκε το 1914, ύστερα από πρωτοβουλία της ομώνυμης Προσωρινής Κυβέρνησης που συγκροτήθηκε από εκπροσώπους των Βορειοηπειρωτών στις 17 Φεβρουαρίου 1914 στοΑργυρόκαστρο. Προσωρινός πρόεδρος ορίστηκε ο Γεώργιος Χρηστάκης-Ζωγράφος. Κύρια επιδιώξή της ήταν η αυτονομία της περιοχής και η προστασία βασικών δικαιωμάτων του ελληνικού πληθυσμού, έστω και εντός τουαλβανικού κράτους, στο οποίο επιδικάστηκε αργότερα.

Για να γίνει κατανοητός ο ρόλος της προσωρινής κυβέρνησης θα πρέπει να ληφθούν υπόψη όλα τα γεγονότα που προηγήθηκαν: πρώτη είσοδος του ελληνικού στρατού στη Βόρεια Ήπειρο κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, επιδίκαση της περιοχής στην Αλβανία από τις Μεγάλες Δυνάμεις και αποχώρηση του ελληνικού στρατού.

Όπως επίσης και τα γεγονότα που ακολούθησαν: συγκρούσεις μεταξύ Βορειοηπειρωτών με αλβανικά ένοπλα σώματα, η υπογραφή Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εθνικός Διχασμός, οι πολεμικές περιπέτειες τις Ελλάδας μέχρι το 1922 καθώς και όλο τα διπλωματικό παρασκήνιο που επιδίκασε οριστικά στην Αλβανία την περιοχή (1924).

Η σημαία της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου, σε γραμματόσημο που εξέδωσαν βορειοηπειρωτικές αρχές (1914).

Τον Μάρτιο του 1913, κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, ο ελληνικός στρατός, μετά την νίκη στο Μπιζάνι, απελευθέρωσε τα Ιωάννινα και στη συνέχεια προήλασε βόρεια. Η Χειμάρρα ήταν ήδη υπό ελληνικό έλεγχο από τις 5 Νοεμβρίου 1912, όταν ο Χειμαρριώτης Σπύρος Σπυρομήλιος αποβιβάστηκε χωρίς να συναντήσει ιδιαίτερη αντίσταση. Στο τέλος των Βαλκανικών πολέμων οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις ήλεγχαν την περιοχή που μετέπειτα ονομάστηκε Βόρεια Ήπειρος, φτάνοντας την γραμμή Κεραύνιων Ορέων δυτικά, ως Λίμνης Πρέσπας ανατολικά.Βόρεια Ήπειρος και Βαλκανικοί πόλεμοι

Το ίδιο διάστημα, στις 28 Νοεμβρίου, στην Αυλώνα, ανακηρύχθηκε από τους Αλβανούς η ανεξαρτησία της Αλβανίας.

Η ανακήρυξη της αυτονομίας

Στις 13 Φεβρουαρίου 1914, η Πανηπειρωτική Συνέλευση (σώμα που αποτελούνταν από εκπροσώπους της περιοχής), αποφάσισε ότι εφόσον δεν επιτεύχθηκε η ένωση με την Ελλάδα θα δέχονταν μόνο τοπική αυτονομία. Για να αποφευχθεί ο κίνδυνος κατάληψης της περιοχής από αλβανικά σώματα ενόπλων ατάκτων και να προστατευθεί ο πληθυσμός της περιοχής, ο Γεώργιος Χρηστάκης-Ζωγράφος, (πρώην υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας με καταγωγή από το Κεστοράτι Αργυροκάστρου) ανακήρυξε την «Αυτόνομη Δημοκρατία της Βορείου Ηπείρου» στο Αργυρόκαστρο, στις 28 Φεβρουαρίου.

Στην προκήρυξη της αυτονομίας προς τον λαό της Βορείου Ηπείρου αποκάλυπτε ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις τους είχαν αρνηθεί όχι μόνο την αυτονομία εντός του αλβανικού κράτους, αλλά και εγγυήσεις για βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους.

    Ἠπειρῶται,
ἡ ἐν Ἀργυροκάστρῳ συνελθούσα Συντακτική Συνέλευσις τῶν ἀντιπροσώπων, οὓς ὁμοφώνως ἀνέδειξεν ἡ γνώμη τοῦ Λαοῦ, ἀνεκύρηξεν τὴν ἵδρυσην τῆς Αὐτονόμου Πολιτείας τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἀποτελεσθησομένη ἐκ τῶν Ἐπαρχιῶν τὰς ὁποίας ἐξαναγκάζεται ὅπως ἐγκαταλίπῃ ὁ Ἑλληνικὸς Στρατός...

Ἡ Βόρειος Ἤπειρος κηρύσσει τὴν ἀνεξαρτησίαν της καὶ προσκαλεῖ τοὺς πολίτας της ὅπως ὑποβαλλόμενοι εἰς πᾶσαν θυσίαν προασπίσωσι τὴν ἀκεραιότητα τοῦ ἐδάφους καὶ τὰς ἐλευθερίας της, ἀπὸ πάσης προσβολῆς.    

— Ἡ Προσωρινὴ Κυβέρνησις, ὁ Πρόεδρος Γεώργιος Χρηστάκης-Ζωγράφος

Η προκήρυξη υπογραφόταν και από τους μητροπολίτες Δρυϊνουπόλεως, Κορυτσάς και Βελάς και Κονίτσης. Αργότερα θα οριστούν και οι αρμόδιοι υπουργοί ανά τομέα:

Χαρακτηριστική φωτογραφία της επίσημης ανακήρυξης της Αυτονομίας την 1η Μαρτίου 1914 στο Αργυρόκαστρο. Πηγή: Εθνικό και Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα.

• Εξωτερικών: Αλέξανδρος Καραπάνος
• Στρατιωτικών: Συνταγματάρχης Δημήτριος Δούλης
• Οικονομίας: Ιωάννης Παρμενίδης
• Παιδείας και Θρησκευτικών: Mητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Bασίλειος.

Ο Ζωγράφος κοινοποίησε στην Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου, τον διορισμό του ως πρόεδρο της προσωρινής κυβέρνησης της Αυτόνομης Ηπείρου και δήλωσε ότι οι Βορειοηπειρώτες θα αμύνονταν με τα όπλα σε κάθε προσπάθεια της αλβανικής χωροφυλακής να περάσει τα σύνορά τους. Στο αυτόνομο αυτό κράτος εκτός από το Αργυρόκαστρο, συμπεριλαμβάνονταν η Χειμάρρα, το Δέλβινο, η Πρεμετή, οι Άγιοι Σαράντα, η Ερσέκα. Η ευρύτερη περιοχή της Κορυτσάς ενώ, γεωγραφικά, αποτελούσε τμήμα της βόρειας Ηπείρου δεν συμπεριλαμβάνονταν εξαρχής στο αυτόνομο κράτος.

Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης

Η σημαία της αυτονομίας ανηρτημένη στoυς Αγίους Σαράντα. Πηγή: L'Illustration, Απρίλιος 1914.

Η εξέγερση στην Βόρειο Ήπειρο δεν προέρχονταν ούτε υποστηρίζονταν από την ελληνική κυβέρνηση, συναισθηματικά μόνο συμπαραστέκονταν στους Βορειοηπειρώτες. Η θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθέριου Βενιζέλου ήταν ιδιαίτερα δύσκολη στο θέμα, καθώς έπρεπε να εγκαταλείψει τους ελληνικούς πληθυσμούς στις διαθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων χωρίς να εξασφαλίσει καμία εγγύηση για την ασφάλειά τους.

Στις 9 Μαρτίου ο ελληνικός στόλος απέκλεισε το λιμάνι των Αγίων Σαράντα και τις επόμενες μέρες απαγόρεψε διαδήλωση στην Αθήνα υπέρ του βορειοηπειρωτικού ζητήματος. Αυτές οι ενέργειες είχαν ως σκοπό να πείσουν τις Μεγάλες Δυνάμεις ότι η Ελλάδα τηρεί αυστηρή στάση και δεν συμμετέχει σε καμμία περίπτωση στο αυτονομιστικό κίνημα στη Βόρεια Ήπειρο.

Οι ένοπλες συγκρούσεις

Στις 1 Μαρτίου 1914, ο Συνταγματάρχης Κοντούλης, κατόπιν εντολής παραδίδει την Κορυτσά, την Μοσχόπολη και λίγες μέρες αργότερα το Λεσκοβίκι, στην νεοσυσταθείσα αλβανική χωροφυλακή^[1]. Επακολούθησαν σοβαρές ταραχές και ένοπλες συγκρούσεις, μεταξύ αλβανικών και βορειοηπειρωτικών δυνάμεων, οι οποίες γενικεύτηκαν σε πολλές περιοχές. Οι Βορειοηπειρώτες, που είχαν οργανώσει τοπικές ένοπλες ομάδες, με την ονομασία «Ιεροί Λόχοι», κατέλαβαν την Ερσέκα και μέχρι το Μάιο του ίδιου έτους προήλασαν στο Φρασάρι και την Κορυτσά.

Για ένα διάστημα ξέσπασαν συγκρούσεις στην περιοχή της Κορυτσάς και για λίγες μέρες η πόλη πέρασε στα χέρια των αυτονομιστών, όμως μετά από ενισχύσεις της αλβανικής πλευράς η εξέγερση καταπνίγηκε. Ακολούθησαν φυλακίσεις και εξορίες πολλών Κορυτσαίων, όπως του τοπικού μητροπολίτη Γερμανού.

Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας

Κύριο λήμμα: Πρωτόκολλο της Κέρκυρας

Με την διαμεσολάβηση Αλβανών και Ζωγράφου στις 4 (17) Μαΐου υπογράφτηκε το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Η Βόρεια Ήπειρος αποκτούσε επίσημα την αυτονομία της, υπό την αιγίδα του πρίγκηπα Βηντ της Αλβανίας, ο οποίος όμως δεν είχε ουσιαστικές αρμοδιότητες. Η αλβανική κυβέρνηση θα είχε το δικαίωμα να διορίζει και να απολύει τους κυβερνήτες και τους ανώτερους υπαλλήλους. Άλλοι όροι της συμφωνίας προέβλεπαν την στρατολόγηση αυτοχθόνων στην χωροφυλακή, την απαγόρευση παραμονής στρατιωτικών μονάδων αποτελούμενων από μη εντόπιους στην περιοχή. Προβλέπονταν επίσης, η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία, αν και στις τρεις πρώτες τάξεις η αλβανική θα διδάσκονταν παράλληλα με την ελληνική. Η θρησκευτική διδασκαλία, όμως, θα γίνονταν μόνο στα ελληνικά.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις θα εγγυόνταν για την διατήρηση και την εκτέλεση των παραπάνω μέτρων^[2].

Οι ένοπλες συγκρούσεις μετά την υπογραφή του πρωτοκόλλου περιορίζονται αισθητά, χωρίς όμως να πάψουν απευθείας. Σύμφωνα με άρθρο του πρωτοκόλλου, η περιοχή της Κορυτσάς που τότε βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της αλβανικής χωροφυλακής, η οποία διοικούνταν από Ολλανδούς και Αυστριακούς αξιωματικούς, έπρεπε να επιδικαστεί στην προσωρινή κυβέρνηση της Αυτόνομης Ηπείρου. Τελικά, στις 8 Ιουλίου η Κορυτσά βρίσκεται υπό βορειοηπειρωτική διοίκηση, ύστερα από έφοδο. Τον ίδιο μήνα και το Τεπελένι τέθηκε υπό τον έλεγχο της προσωρινής κυβέρνησης.

Επίλογος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 17 Μαΐου 1914 εκδηλώθηκε επανάσταση στην κεντρική Αλβανία, υποκινούμενη από τους Νεότουρκους που έθεσε σε κίνδυνο την ισχύ του Πρωτοκόλλου. Οι δραστηριότητες των επαναστατών αυτών ανησύχησαν τον Ε. Βενιζέλο, φοβούμενος εκτεταμένες λεηλασίες και σφαγές αμάχων από την πλευρά τους.

Στις 14 Σεπτεμβρίου οι βορειοηπειρωτικές δυνάμεις κατέλαβαν προσωρινά το Βεράτιο, όμως χωρίς την έγκριση της Προσωρινής Κυβέρνησης.

Η Βόρεια Ήπειρος υπό ελληνική διοίκηση (Οκτ. 1914-Σεπ. 1916)

Τελικά, στα τέλη Οκτωβρίου του ιδίου έτους, και ενώ είχε ξεσπάσει ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, μετά από την συγκατάθεση των Μεγάλων Δυνάμεων^[3][4], ο ελληνικός στρατός εισήλθε για δεύτερη φορά στην περιοχή, ως παράγοντας σταθεροποίησης και προστασίας του πληθυσμού. Έτσι η προσωρινή κυβέρνηση τυπικά έπαψε να υπάρχει και η Βόρεια Ήπειρος βρίσκονταν ξανά υπό την προστασία του ελληνικού κράτους. Ο Βενιζέλος μάλιστα δήλωσε στο ελληνικό κοινοβούλιο ότι μόνο κολοσσιαία λάθη θα αποστερούσαν από την Ελλάδα την Βόρειο Ήπειρο. Μετά την παραίτηση του Βενιζέλου οι επόμενες φιλοβασιλικές κυβερνήσεις προέβησαν σε ενέργειες που απομάκρυναν την Ελλάδα από τις δυνάμεις της Αντάντ, ιδιαίτερα λόγω της στάσης της να επιμείνει στην ουδετερότητα και να μην εισέλθει με το πλευρό της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις αρχές του 1916 η περιοχή της Βορείου Ηπείρου συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές εκλέγοντας 16 εκπροσώπους στο κοινοβούλιο. Τον Μάρτιο, με βασιλικό διάταγμα ανακηρύχθηκε η ένωση της περιοχής, η οποία διοικητικά αποτελούνταν από τους νομούς Αργυροκάστρου και Κορυτσάς.

Ιταλική, γαλλική κυριαρχία και οριστική επιδίκαση στην Αλβανία

Οι πολιτικές συγκυρίες που ακολούθησαν και η δυσμενής κατάσταση που βρέθηκε η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια, με τον Εθνικό Διχασμό, οδήγησαν στη διαίρεση της χώρας σε δύο επί μέρους κράτη (της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών). Επίσης, οι διπλωματικές μηχανορραφίες των Μεγάλων Δυνάμεων, οδήγησαν αρχικά στην είσοδο των Ιταλικών (Αργυρόκαστρο) και Γαλλικών (Κορυτσά) στρατευμάτων.

Μετά τη λήξη του πολέμου, το 1921 αποφασίστηκε η οριστική επιδίκαση της περιοχής στην Αλβανία. Η ενσωμάτωση όμως στην Αλβανία, συνοδεύτηκε, με πολύ πιο περιορισμένα δικαιώματα για τον πληθυσμό της περιοχής και χωρίς την αναγνώριση ενός αυτόνομου κράτους, σύμφωνα με τους όρους του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας και τις εγγυήσεις που δόθηκαν από την Αλβανία προς τηνΚοινωνία των Εθνών.

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΥΝΑΙ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ

ΚΑΗΜΕΝΕ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ  ΝΑΞΕΡΕΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΤΖΑΚΙΣΕΣ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ, ..ΤΟ ΤΖΑΚΙΣΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΣΕΙΚ ΤΑ ΚΟΛΟΠΑΙΔΑ
(ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ)

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΠΑΠΑΔΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Αριστείδης Μαργαρίτης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αριστείδης Μαργαρίτης
Πραγματικό όνομα	Αριστείδης Μαργαρίτης Σαδίκης
Γέννηση	τέλη 19ου αιώνα Καστοριά
Θάνατος	3 Μαΐου 1905
Κατοικία	Καστοριά
Εθνικότητα	Ελληνική
Υπηκοότητα	Οθωμανική
Ιδιότητα	Οπλαρχηγός

Ο Αριστείδης Μαργαρίτης ή καπετάν Πίτας ή Τρομάρας ήταν Μακεδονομάχος, οπλαρχηγός από την Καστοριά.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Αριστείδης Μαργαρίτης γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στην Καστοριά. Από πολύ νωρίς πήρε τα όπλα και ξεκίνησε την κλέφτικη δράση. Το1903 δέχθηκε στο σώμα του τον Λάζο Αποστολίδη^[1]. Η ομάδα του αντιμετώπισε τη δράση των Βουλγάρων κομιτατζήδων και Οθωμανικών αυθαιρεσιών στη περιοχή Καστοριάς. Έδρασε με το σώμα του στην Καστοριά, τα Κορέστια, στα Καστανοχώρια, στην περιοχή Φλώρινας, καθώς και στην Πελαγονία, προσπαθώντας να περιορίσει τη δράση τωνΒουλγαρικών σωμάτων και να εκδικηθεί τις βιαιότητες των Οθωμανών στους Ελληνικούς πληθυσμούς. ^[2][3]

Η δράση του κατά το 1904

Συνεργάστηκε με τον Παύλο Μελά κατά τις επισκέψεις του τελευταίου στη Μακεδονία^[4]. Συμμετείχε σε πολλές μάχες κατά τη διάρκεια του έτους, εναντίον Βούλγαρων κομιτατζήδων. Οι κυριότερες με βάση τα δημοσιεύματα της εποχής ήταν οι ακόλουθες.

Την Τετάρτη 10 Νοεμβρίου του 1904, η ομάδα του έδωσε μάχη με Βουλγαρική ομάδα κοντά στη Ζούζιλτσα (σήμ. Σπήλαια) Καστοριάς, στη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν 9 κομιτατζήδες, τραυματίστηκαν 20 και σκοτώθηκαν 2 Έλληνες^[5].

Την Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου του 1904, η ομάδα του επιτέθηκε σε Βουλγαρίζοντες στο Τσιρίλοβο (σήμ. Άγιος Νικόλαος) Καστοριάς, όπου σκότωσε 3 και αιχμαλώτισε 2^[6].

Τη Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου του 1904, η ομάδα του έδωσε μάχη με Βουλγαρική ομάδα κοντά στην Ίσαβα (σήμ. Κίσαβα) Μοναστηρίου ΠΓΔΜ, στην οποία νίκησε κατά κράτος τους Βούλγαρους, ενώ σκοτώθηκαν και 2 Έλληνες^[7].

Η δράση του κατά το 1905 και το τέλος του

Τη Δευτέρα 21 Μαρτίου του 1905 το σώμα του Αριστείδη Μαργαρίτη συγκρούστηκε σε μάχη κοντά στο Πισοδέρι Φλώρινας με Βουλγαρική ομάδα, όπου σκοτώθηκαν 17 κομιτατζήδες και τραυματίστηκαν περισσότεροι, ενώ από Ελληνικής πλευράς, οι απώλειες ήταν 3 νεκροί και 12 τραυματίες. ^[8]

Στα μέσα Μαρτίου του 1905 επιτέθηκε σε Βουλγαρική ομάδα κοντά στο Λούντοβο (σήμ. Κρύα Νερά) Καστοριάς, όπου σκοτώθηκαν 7 κομιτατζήδες, ενώ στις 22 Μαρτίου του ίδιου έτους, το σώμα του επιτέθηκε εκ νέου σε Βουλγαρική ομάδα στο ίδιο χωριό, όπου σκοτώθηκαν 5 κομιτατζήδες^[9].

Στις 29 Μαρτίου του 1905, η ομάδα του έδωσε μάχη με Βουλγαρική ομάδα στα Καστανοχώρια, στην οποία σκοτώθηκαν 9 κομιτατζήδες, ενώ την ίδια μέρα συνεπλάκη με Βουλγαρική ομάδα στοΛούντοβο (σήμ. Κρύα Νερά) Καστοριάς, όπου σκοτώθηκαν 9 κομιτατζήδες^[10].

Τη Δευτέρα 11 Απριλίου του 1905, έδωσε μάχη με Βουλγαρική ομάδα στους Λουβράδες (σήμ. Σκιερό) Καστοριάς, και στην Οσνίτσανη (σήμ. Καστανόφυτο) Καστοριάς, όπου σκοτώθηκαν συνολικά 5 κομιτατζήδες^[11].

Επίσης την ίδια μέρα ο Αριστείδης Μαργαρίτης επιτέθηκε στο Εζερέτσι (σήμ. Πετροπουλάκι) Καστοριάς, όπου αιχμαλώτισε 9 Βουλγαρίζοντες (εκ των οποίων σκότωσε τους 8^[12]) και σκότωσε ορισμένους προύχοντες για τη συνεργασία τους με Βουλγάρους^[13].

Την Τρίτη 3 Μαΐου του 1905, ο Στέφανος Δούκας (Μάλιος) και ο Γεώργιος Τσόντος (Βάρδας) συνέλαβαν τον Αριστείδη Μαργαρίτη με την κατηγορία ότι πρόδιδε τις κινήσεις των Ελληνικών σωμάτων στους Βούλγαρους, και τον εκτέλεσαν διά 12 πυροβολισμών. Την εκτέλεση ανέλαβε να οργανώσει ο Χρυσόστομος Χρυσομαλλίδης (Παπαδράκος), ο οποίος άδειασε το περίστροφό του στο κεφάλι του^[14].

ΝΑ Ο ΠΑΠΑΔΡΑΚΟΣ...ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΣ ΠΟΥ ΕΒΑΨΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΕ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΝΤΥΜΕΝΟ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙ ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΟ,,ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΑΠΑΔΕΣ

ΚΟΛΛΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΑΡΧΙΠΡΟΔΟΤΗ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗ..εβραιοχριστιανοι και τουρκοι  ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ

ΜΩΑΜΕΘ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ

ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ